Wsparcie dla pisarza

Kto może Cię wesprzeć w Twoim pisaniu? W motywowaniu się do pisania, w cierpliwości, którą trzeba mieć, aby zostać pisarzem? Kto może pocieszyć Cię, kiedy nie uda Ci się nikogo zainteresować swoimi tekstami i powie, że warto próbować, mimo wszystko?

Kto powie Ci szczerze, czy to co piszesz nadaje się do upublicznienia? Kto będzie szczery w swoich opiniach na temat Twoich wierszy, opowiadań, powieści, żeby powiedzieć co trzeba poprawić, a co wyrzucić?

Czy masz taką osobę? Najczęściej będzie to ktoś bliski, komu ufasz.

Nie jest Ci potrzebny klakier, który nie czytając będzie chwalił; który przeczyta byle jak i szybko i będzie mówi, że nic wspanialszego jak dotąd nie napisałaś; który przeczyta, zastanowi się a potem, aby Cię nie urazić, nie będzie w stanie skrytykować Twojego pisania! Pamiętaj, że taka osoba nie jest Ci potrzebna.

Potrzebujesz w roli wspierającej osoby takiej, która poświęci czas na czytanie Twoich tekstów i szczerze powie Ci, co o nich sądzi. Bez owijania w bawełnę, bez oszukiwania, asertywnie przekaże Ci swoje zdanie.

Praca pisarza to praca samotna. Pisze się w samotności, z nadzieją, że komuś jej wynika się spodoba. Niczym jednak rozpowszechnisz swoje twory umysłu, poproś o zapoznanie się z nimi taką właśnie wspierającą Cię osobę. To będzie Twój pierwszy czytelnik, pierwszy krytyk. Nie musisz się zgadzać z jego opiniami, ale wysłuchuj ich z uwagą i bierz je pod rozwagę. W końcu piszesz nie dla siebie, ale dla innych. Takiego reprezentanta swoich przyszłych czytelników masz obok siebie.

Nie wstydź się, idź i poproś o szczerą opinię.

„Pisanie to samotna praca. Posiadanie kogoś, kto w nas wierzy, bardzo dużo zmienia. Nasi bliscy nie muszą wygłaszać mów pochwalnych. Wiara zwykle wystarczy.” 

Stephen King „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”Zobacz>>>

Pisanie – natchnienie czy praca

Znam ludzi, którzy cały czas czekają na natchnienie. Nie napiszą ani słowa, bo nie czują, że mają natchnienie. Problem jest w tym, że ono raz jest, a raz go nie ma. Najczęściej go nie ma, po prostu. Wielu pisarzy, dla których pisanie jest pracą, nie napisałoby ani słowa czekając aż pojawi się jakiś szczególny stan psychiczny czy intelektualny. Oni po prostu rano siadają do biurka i piszą. Co więcej, wielu ma założony z góry plan i dokładnie wiedzą, że nie mogą odejść od pisania, jeśli nie napiszą iluś tam arkuszy papieru. Niezależnie od tego czy mają na to ochotę, czy nie mają, czy mają pomysł czy dopiero przychodzi on w trakcie pisania. Wiele pomysłów przychodzi bowiem w trakcie pracy, wiele rozwiązań różnych problemów osoby piszące wymyślają pisząc.

Brak natchnienia nie oznacza, że pisanie traktowane po prostu jak zadanie do wykonania, jak praca, nie może sprawiać radości! Do pisania zabierają się raczej osoby, które chcą tego, nikt ich do tego nie zmusza. Najczęściej również zaczynając swoją przygodę z pisaniem, nie zarabiają nim na życie. Nie ma więc tu problemu przymusu i wykonywania nielubianego zajęcia. Nawet więc wtedy, gdy nie zaistniało, jak to słowniki określą:

stan duchowego ożywienia twórczego, dążenie do czegoś wielkiego, wzniosłego; rzecz, osoba, zjawisko itp. będące podnietą do jakiegoś działania,

to chyba nie będziesz czekał na nie, bo przecież masz robić to, co lubisz: pisać.

"Dobre pisanie może być jednocześnie oszałamiającym przeżyciem i czymś podporządkowanym wiodącej idei. czemu Pisarze nie mieliby szaleć pozostając przy zdrowych zmysłach." 

Stephen King „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”Zobacz>>>

Skąd brać pomysły

Skąd brać pomysły na pisanie powieści, opowiadań, wierszy, felietonów, esejów i różnych innych gatunków literackich?

Z powietrza! Nie, wcale sobie nie żartuję! Nie znam osoby piszącej, która siadałaby przy biurku i wymyślała temat swoich tekstów, na siłę, za wszelką cenę. Która nie wstawałaby od tego biurka, dopóki nie znajdzie tematu, który można opisać. Co innego, jeśli ktoś pisze artykuły, wtedy pod presją czasu czy pod naciskiem wydawcy wręcz trzeba znaleźć temat artykułu.

Jednak gdy zajmujesz się prozą czy poezją wiesz, że temat tekstu, pomysł, dobry pomysł przychodzi zazwyczaj dość niespodziewanie. Coś się przypomni, coś zobaczymy, coś usłyszymy. Pokojarzymy dwie, wydawałoby się odległe sprawy, i mamy pomysł, który również nam się podoba. Też tak masz?

Dlatego napisałem, że pomysły biorą się z powietrza, jakby znikąd, przychodzą sobie w najmniej spodziewanych momentach, gdy wcale nie myśli się o pisaniu. Sam pisarz jest często zaskoczony, gdy wpadnie mu do głowy dobry pomysł. Niektórzy mówią nawet, że nigdy by nie wymyślili czegoś takiego. A tu proszę: Bach! i jest.

Można mówić o natchnieniu, można wskazywać na procesy myślowe, ale niezależnie jaki jest mechanizm wpadania nam do głowy różnych pomysłów, najważniejsze, że to działa.

 

„Dobre pomysły zjawiają się dosłownie znikąd, spadając nam na głowy z jasnego nieba: dwie rzeczy, wcześniej niezwiązane ze sobą, łączą się nagle i powstaje coś nowego pod słońcem. Naszym zadaniem nie jest szukanie pomysłów, lecz rozpoznawanie ich, gdy się zjawiają." 

Stephen King „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” Zobacz>>>

Nie marnuj talentu!

Nie marnuj swojego talentu! Posiadasz dar układania słów w zdania, zdań w akapity, akapitów w większe teksty? Ktoś ci już powiedział, po przeczytaniu twoich tekstów, że marnujesz swój talent? Bo mógłbyś pisać „coś innego”? „o czymś innym”? „w innym stylu”? A ty przejęłaś się tym i wbrew swoim zdolnościom zaczynasz pisać to coś innego?

Problem w tym, że jedna osoba to nie są twoi czytelnicy. Oczywiście, warto mieć taką naprawdę zaufaną osobę, która będzie czytać to, co napisałeś przed wszystkimi innymi i powie ci szczerze, co sądzi o tym, co przeczytała.

Nie ma się co jednak przejmować wskazówkami dawanymi przez przypadkowe osoby, takie, które nie mają pojęcia o ty, co i dla kogo chcesz pisać. To twoi czytelnicy wydadzą werdykt, to oni będą tą ostateczną instancją, która zakomunikuje ci, czy masz ten talent, czy jednak tylko ci się wydawało.

Dobre rady zawsze są w cenie, ale od tych, których ty sama cenisz, których szanujesz. Inne, od jakichś przypadkowych ludzi, nie mogą być dla ciebie wyrocznią, słowami ostatecznymi. To, czy masz pisać dalej, czy dać sobie spokój, powiedzą ci zaufane osoby i czytelnicy.

 

Niemal każdy pisarz i poeta, który kiedykolwiek opublikował choć jeden utwór, został przez kogoś oskarżony o marnowanie danego od Boga talentu.

Stephen King „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” Zobacz>>>

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika - Stephen King

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika - Stephen King ZOBACZ>>>
Dużo czytać. Jeszcze więcej pisać. Nie poddawać się. Wyłączyć telewizor. Być uczciwym wobec siebie i swoich bohaterów. Nie bać się krytyków. Nie lekceważyć gramatyki. Oszczędzać słowa – radzi początkującym pisarzom słynny autor horrorów.

Ale Pamiętnik rzemieślnika to nie tylko porady dla twórców opowiadań o kosmicznych mutantach w radioaktywnym jeziorze.

Wielbiciele Stephena Kinga znajdą tutaj wiele szczegółów biograficznych – pisarz opowiada o swoich traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa, ciężkich latach biedy, przygodach z alkoholem i narkotykami, wreszcie o groźnym wypadku, któremu uległ w 1999 roku.

Zdradza także historie poszczególnych pomysłów (do czego też może zainspirować pisarza automat sprzedający środki higieniczne w damskiej przebieralni!) i konkretnych tekstów czy postaci. King nie próbuje kreować się na mentora początkujących literatów, nie mitologizuje też samego tworzenia, choć głęboko wierzy w magiczną siłę słowa pisanego.

Humor i bezpretensjonalność, z jaką podchodzi i do pisania, i do samego siebie, a także naprawdę użyteczne wskazówki i przykłady z życia sprawiają, że Pamiętnik jest równie wciągający (choć nie tak przerażający) jak najlepsze z jego powieści.
Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika - Stephen King ZOBACZ>>>

Sława pisarza

Jeśli ktoś potrafi napisać lepszą książkę, wygłosić lepsze kazanie, albo sporządzić lepszą pułapkę na myszy niż jego sąsiad, to choćby zbudował swój dom w lesie, świat wydepcze ścieżkę do jego drzwi.

Ralph Waldo Emerson

Będę pisarzem - Dorothea Brande

Będę pisarzem - Dorothea Brande

Co naprawdę musisz wiedzieć, by stać się sławnym i podziwianym autorem?

Zanim jednak poznasz treść tej niecodziennej publikacji, zastanów się dobrze, z czym kojarzy Ci się zawód pisarza, i czego według Ciebie powinna ta książka dotyczyć: 

Jak zostać pisarzem techniki pisania?

konstruowania fabuły?

sposobu narracji?

umiejętności poprawnego składania zdań?

…a może trudności językowych, związanych z pisaniem książek? 

 

Dorothea Brande zidentyfikowała cztery największe przeszkody, skutecznie blokujące lub utrudniające początkującym i doświadczonym pisarzom tworzenie. Są to: 

Trudność pisania w ogóle – pojawiająca się, gdy po prostu nie wiesz, jak zacząć pisanie.

Trudność napisania drugiego tekstu – dopadająca tzw. „autorów jednej książki”.

Trudność regularnego pisania – z którą masz do czynienia, gdy potrafisz pisać ciekawie, ale tylko okazjonalnie.

Trudność zakończenia – czyli sytuacja, w której zaczynasz pisać bez problemu, ale nie potrafisz równie ciekawie zakończyć.

Teoria pozwala zrozumieć istotę problemów, z którymi borykają się początkujący pisarze. Autorka naprowadza początkującego prozaika na odpowiedni sposób myślenia i pomaga zidentyfikować opisywane problemy we własnym umyśle.

Część praktyczna natomiast zawiera ćwiczenia, dzięki którym stosując proste zasady, przezwyciężysz opisywane trudności i bez najmniejszego skrępowania będziesz mógł o sobie niebawem powiedzieć: „Ja, pisarz”. Czego dokładnie nauczysz się z tego niezwykłego poradnika?

Jak obiektywnie spojrzeć na samego siebie? Podstawą pisarstwa jest zmysł obserwacji. Dlatego w pierwszym ćwiczeniu, jakie znajdziesz w tej publikacji, nauczysz się obserwować siebie! Spojrzysz na siebie z dystansem i staniesz się swoim pierwszym obiektem obserwacji. Mając wypracowany ten dystans, będziesz w stanie obiektywnie podejść do każdego innego opisywanego zdarzenia lub osoby.

Nauczysz się pisać płynnie… gdy masz wenę! Wena… któż nie czuje jej przypływu w najmniej spodziewanych momentach? Sęk w tym, że najczęściej, gdy pojawia się pomysł, nie jesteśmy w stanie odpowiednio uchwycić go na papierze! Dlatego Dorothea proponuje specjalny zestaw ćwiczeń, dzięki którym lekko i płynnie zapiszesz każdy pomysł literacki właśnie wtedy, gdy on nadejdzie…

Nauczysz się pisać… zgodnie z planem! Ale co to za pisarz, który pisze tylko wtedy, gdy ma wenę? Właśnie dlatego kolejna partia ćwiczeń „Będę pisarzem” wyrobi w Tobie nawyk i umiejętność pisania wtedy, gdy to sobie zaplanujesz! Przebłyski geniuszu w postaci weny to jedno – ale terminów w wydawnictwie też musisz dotrzymywać. ;)

Dowiesz się, czym jest „dług honorowy”. To pojęcie, wbrew pozorom, jest bardzo ważne w pisarstwie. Jeśli chcesz zostać pisarzem szanowanym i podziwianym, najpierw dowiedz się, czym jest dług honorowy i jak należy go spłacać.

Naśladownictwo – co w nim może być dobrego? Autorka przewidziała również bardzo praktyczne ćwiczenia, które pokażą Ci, jak wzorować się na innych pisarzach, jednocześnie nie popełniając plagiatu i pozostając oryginalnym. Nie chodzi bowiem o to, by skopiować pomysł, ale o to, by zapożyczyć od innych autorów to, co mają najlepsze, by wypracować własny, niepowtarzalny styl!

Gdzie wewnątrz Ciebie jest oryginalność? W publikacji znajdziesz także ćwiczenia, które wyzwolą w Tobie Twój oryginalny i niepowtarzalny kunszt pisarski. Gdy poznasz jego źródło, zdobędziesz go raz na zawsze!

Dowiesz się, co ma wspólnego pisarstwo z Twoim czasem wolnym. Pamiętaj, że „być pisarzem” to nie tylko praca, ale przede wszystkim styl życia. Dlatego ćwiczenia praktyczne proponowane przez autorkę nie będą dotyczyć jedynie Twoich twardych umiejętności pisarskich, ale także… Twoich rozrywek w czasie wolnym.

„Będę pisarzem” przez amerykańskich recenzentów uznana została niemal za jedną z pozycji obowiązkowych dla przyszłych autorów bestsellerów. Udowadnia bowiem, że prawdziwe pisarstwo to magia, którą każdy z nas może ujarzmić – jeśli tylko wystarczy mu odwagi i determinacji w przezwyciężaniu początkowych trudności.

ZOBACZ PUBLIKACJĘ>>>

Praktyczny Kurs Pisarstwa

Jak napisać fascynującą książkę
z intrygującą fabułą i odnieść sukces?
Poznaj sekrety autorów bestsellerów

Czego się nauczysz, aby zadziwiać swoich czytelników?

• Jak konstruować emocjonującą fabułę?
• Jak prowadzić wartką narrację?
• Jak wykreować pobudzające wyobraźnię charakterystyki postaci?
• Jak tworzyć inteligentne dialogi?
• Jak budować sceny pełne napięcia?
• Jak wprawiać czytelnika w zachwyt w sekwencjach scenicznych?
• Jak konstruować na długo pozostającą w pamięci przestrzeń fabularną?





ZOBACZ PUBLIKACJĘ>>>

Autor 2.0 - Aleksander Sowa

Autor 2.0 - Aleksander Sowa

Kto może zostać autorem dochodowej publikacji?

Tak naprawdę każda osoba, która:

• posiada unikalną wiedzę, za którą inni są w stanie zapłacić;
• potrafi tworzyć historie, których inni słuchają z wypiekami na twarzy;
• ma do przekazania inne, ciekawsze spojrzenie na świat;

Jak widzisz, autorem publikacji może być praktycznie każdy, problem w tym, że tylko garstka ludzi podejmuje wyzwanie i pokonuje cały proces – od pomysłu na książkę do fantastycznej chwili, gdytrzymasz w swoich dłoniach drukowaną publikację, czujesz zapach świeżej farby drukarskiej, a na Twoje konto wpływają pierwsze pieniądze.

Czego więc potrzebujesz, żeby zrobić ten pierwszy krok? Unikniesz wielu błędów, jeżeli będziesz polegać na doświadczeniu autora, który wydał ponad 18 książek.

Oto, co konkretnie dostaniesz, gdy zamówisz tę publikację:

• dowiesz się, jakie książki najchętniej są wydawane;
• poznasz wszystkie czynności, które trzeba wykonać, aby wydać i zarobić na swojej książce;
• dowiesz się, czym jest numer ISBN i jak nadać go własnej publikacji;
• poznasz sposoby na to, jak podpisać korzystną dla siebie umowę z wydawcą;
• dowiesz się, kiedy warto i jak założyć własne wydawnictwo;
• zrozumiesz, czym jest pisarstwo 2.0 i jak wykorzystać Facebooka i Twittera do promocji swoich książek;
• dowiesz się, jak znaleźć agenta wydawniczego i zwiększyć zysk ze swojej książki;
• otrzymasz 9 adresów polskich agencji wydawniczych;
• poznasz 10 fantastycznych metod promocji swojego dzieła;

 Ponadto:

• otrzymasz gotowe adresy wydawnictw, do których możesz wysłać swoje dzieło;
• otrzymasz 4 przykładowe ankiety autorskie.

Przeczytaj poradnik>>>

Jak napisać bestseller

Sposoby na bestseller

Każdemu piszącemu marzy się jedno: by jego książka znalazła się na liście bestsellerów. Istnieją niezawodne pomysły na odniesienie sukcesu wydawniczego. Opracowali je autorzy literatury popularnej i powielają je w milionach egzemplarzy.

Szczególnie dobrze w ostatnim czasie sprawdza się wątek religijny. Najlepiej, jeśli będzie to kontrowersyjna interpretacja obowiązującej doktryny, spieranie się przedstawicieli dwóch odłamów chrześcijaństwa, życie wewnątrz sekty, egzotyczna religia. Przykładem sprawnego wykorzystania wątku religijnego jest „Kod Leonarda da Vinci” Dana Browna, w którym to poruszony został wątek małżeństwa Jezusa i Marii Magdaleny, którzy rzekomo mieli mieć dziecko. W dodatku połączono to z poszukiwaniem Świętego Graala i międzynarodowym spiskiem mającym ukryć prawdę. W całą sprawę zamieszani byli duchowni z samego Watykanu, a także tajemnicze stowarzyszenie Illuminatów. Nic dodad, nic ująć. To wystarczyło, by powieść cieszyła się wielkim powodzeniem na całym świecie. Oczywiście sprzyjał temu sprawny PR, podkreślający kontrowersyjność utworu.

Z powyższym ściśle wiąże się motyw tajemnicy – bohater musi znaleźć rozwiązanie jakiejś zagadki. Może to być zagadka kryminalna, a tematem utworu będzie wówczas śledztwo mające na celu znalezienie sprawców zbrodni. Może to być tajemnica z przeszłości bohatera, jego rodziny, przodków, którą musi odkryć, by zyskać wiedzę o sobie i świecie. Za-łóżmy, że bohater musi się dowiedzieć, kto jest jego ojcem…

Obecnie niezwykle popularne jest kodowanie sekretów w dobrze znanych dziełach sztuki, np. w obrazach Leonarda, dziełach Szekspira czy symfoniach Beethovena. Oparcie po-wieści popularnej na dziele z wyższej kultury z pewnością podnosi jej rangę, a przy okazji dowodzi Twojej inteligencji, oczytaniu i znajomości tematu. Możesz wykazać się swoją błyskotliwą wiedzą w danej dziedzinie.

I właśnie wiedza jest kolejnym elementem, który warto wrzucić w opowieść. Jeśli w mało ambitną fabułę uda wpleść informacje poszerzające wiedzę czytelnika, sukces mamy gwarantowany. Mogą to być informacje na temat żeglugi morskiej, klimatu, sposobów wyrabiania garnków z gliny czy zdobywania kosmosu. Ważne, by było to coś interesującego, poszerzającego horyzonty czytelnika. Wtedy może jest szansa, że nie wyrzuci naszej książki zaraz po przeczytaniu, a po-stawi ją na półce w na honorowym miejscu i będzie do niej wracał, choćby w poszukiwaniu informacji.

Pamiętaj także o dobrym umotywowaniu działań Twoich postaci. Dobrym na to sposobem jest walka o wysoką stawkę – olbrzymie pieniądze lub skarb. Oczywiście pieniądze nie mogą motywować do działania naszego protagonisty, który jest ponad to, mogą za to stanowić dla niego pokusę, która może go odciągnąć od realizacji głównego celu. „Wysoka stawka” to także: walka z wrogiem, dążenie do wolności, wyzwolenia, miłość ponad podziałami społecznymi, pokonanie zła.

Niezawodny jest także wątek erotyczny, który jest wręcz niezbędny, ale pod warunkiem, że będzie umotywowany przebiegiem fabuły. Nie ma nic gorszego od nieuzasadnionych scen erotycznych. Tak powstaje pornografia. Lepiej mniej, ale piękniej. Scena miłosna powinna być czymś upragnionym i długo oczekiwanym przez bohaterów, prawdziwym spełnieniem ich marzeń. Wówczas wywrze ona na czytelniku większe wrażenie, który czekał na nią równie niecierpliwie. Miłość, jako jedno z najsilniejszych uczuć, napędzać powinna działania postaci, którzy będą gotowi zrobić dla niej wszystko, łącznie z poświęceniem własnego życia. Oczywiście nie jest to najłatwiejsza z dróg – przed bohaterami po-winny piętrzyć się trudności nie do pokonania, powinni sta-wad przed życiowymi wyborami i z wielkim trudem podejmować decyzje. Pamiętaj, że to nie są zwykli ludzie, a herosi, muszą odczuwać mocniej, intensywniej.

Wątek erotyczny dotyczyć także może tak zwanej innej miłości, a więc związków homoseksualnych. To ostatnio bardzo modny, bo kontrowersyjny temat. Może wywoływać skandale obyczajowe. Ale – nic na siłę. Nie wymuszaj na od-biorcach tematów, do których nie masz w pełni przekonania, by nie być posądzonym o efekciarstwo. Jeśli zdecydujesz się na pisanie o innej miłości, postaraj się, by było to wiarygodne, pełne ludzkich głębokich emocji, a nie prostych chwytów, mających na celu zwrócenie jedynie uwagi na autora. Fabuła powinna przyciągać samą sobą, a nie jedynie efektem, jaki wywołuje w społeczeństwie w danej chwili. Chodzi o to, by Twoja historia wychodziła ponad przeciętność, ponad aktualne tematy, którymi interesuje się świat. Owszem, ma opisywać to, co dzieje się wokół Ciebie, ale nich czyni to w sposób uniwersalny, wykraczający niejako ponad tu i teraz.

Zadbaj także o miejsce działania swoich postaci. Niech będzie niezwykłe, nieco egzotyczne. Niech będzie to miejsce, o którym czytelnik może tylko pomarzyć. I tu wchodzimy w życie wyższych sfer. Jest elitarna grupa niebotycznie boga-tych, posiadających władzę ludzi, do których czytelnik tęskni, których życiem się fascynuje. Stad ich na ekstrawagancje, noclegi w drogich hotelach, podróże, a także finansowanie podejrzanych przedsięwzięć. Ich działalność można powiązać z wątkiem religijnym i tajemnicami, wprowadzając tajne stowarzyszenie czuwające nad jakimś sekretem, np. miejscem ukrycia Świętego Graala, czy innymi tajemnicami o światowym znaczeniu. Nie mogą przecież angażować swoich gigantycznych środków dla ochrony błahych sekretów.

Wszystko to należy jednak wykorzystywać z umiarem, by nie przesadzić z dążeniem do pozyskania przychylności czytelnika za wszelką cenę. Pamiętaj, że znacznie ważniejsze od tego, jakimi środkami się posługujesz jest to, co tak naprawdę chcesz przekazać. Czy jest to coś więcej, niż tylko historia, którą opowiadasz. Czy jest jakieś drugie dno? A może i trzecie? Co kryje się pod powierzchnią Twojej opowieści? Przekonanie, że dobro zawsze zwycięża, że miłość jest silniejsza od śmierci, że historia oceni oprawców, że zemsta wyniszcza… Zastanów się, co chcesz przekazać, jakie ideały uważasz za warte tego, by je pokazać.

WIĘCEJ: Katarzyna Krzan - Zacznij pisać. Motywacyjny poradnik pisarza>>>

Zobacz jak wydać książkę


 

Jak pisać dialogi

Dialogi, czyli jak rozmawiają postaci

„Nic pożądańszego a nic trudniejszego na ziemi, jak prawdziwa rozmowa.”

Adam Mickiewicz

Jak najlepiej w powieści wyrażać emocje? Za pomocą sprawnie napisanych dialogów.

Język dialogów powinien zatem brzmieć naturalnie, a ton wypowiedzi pasować do cech bohaterów. To, jak postaci mówią jest jednym z elementów ich charakterystyki.

Dialogi powieściowe muszą:

- posuwać akcję naprzód – każda wypowiedź powoduje jakiś skutek

- dostarczać informacji – podczas rozmowy bohaterowie mogą np. opowiadać o swojej przeszłości, planach na przyszłość, zamierzeniach, uczuciach, motywacjach.

Resztę przeczytasz tutaj Katarzyna Krzan - Zacznij pisać. Motywacyjny poradnik pisarza>>>

Zobacz jak wydać książkę

 

Jak pisać - pomysł na fabułę

Pomysły na fabułę

„Wielu pragnęło zostać pisarzami przede wszystkim dlatego, że mają ochotę żyć jako pisarze. To stawianie wszystkiego na głowie. Przede wszystkim się żyje, a dopiero potem można ewentualnie ocenić, czy ma się coś do przekazania, ale decyduje o tym samo życie. Zapis jest owocem życia, nie zaś życie – owocem zapisu.”

Jostein Gaarder

Fabuła to wytwór wyobraźni autora, twór fikcyjny, choć w pewnym stopniu oparty na rzeczywistości. To inaczej układ wątków w utworze literackim, splecionych ze sobą i ułożonych na zasadzie przyczynowo-skutkowej. W różnych wersjach, szczególnie w literaturze współczesnej, zasada ta była komplikowana bądź podważana.

Trójwymiarowy model fabuły

„Pisarz jest to człowiek, któremu pisanie przychodzi trudniej niż wszystkim innym ludziom.”

Tomasz Mann

Powieść zaczyna się od owego pierwszego zdania. Najważniejszego ze wszystkich. Cała nasza historia powinna mieścić się w takim właśnie zdaniu. Saga o Harrym Potterze streszcza się w jednym takim zdaniu: Chłopiec dowiaduje się, że jest czarodziejem, w dodatku wybrańcem, mającym pokonać zło.

Jedno, proste zdanie, a ile można było dokonać dzięki potędze wyobraźni. Ty także ją posiadasz. Wystarczy tylko nie-co się skoncentrować. Pomoże Ci w tym metoda pajęczyny. Jest ona oparta na metodzie płatka śniegu, ale została nieco zmodyfikowana.

Plan fabuły

„W końcu nie jest wielkim sekretem ani literackim, ani egzystencjalnym fakt, iż mówić umieją wszyscy, natomiast zapisać swe mówienie mało kto potrafi.”

Jerzy Pilch

Plan fabuły to, wbrew pozorom, niezmiernie istotna część twórczości. Komu wydaje się, że zasiądzie do pisania i wstanie dopiero po zapisaniu ciągiem trzystu stron tekstu, jest, niestety, w błędzie.

Pisanie można i należy zaplanować. Jest na to kilka sposobów.

Możesz stworzyć zarys fabuły według poniższego schematu: Konkret zamiast abstrakcji

„Geniusz jest w jednym procencie inspiracją a w 99 poceniem się.”

Thomas Edison

Stworzony przez Ciebie świat przedstawiony musi być nie tylko KOMPLETNY, ale przede wszystkim CIEKAWY. Twoi bohaterowie muszą w nim funkcjonować, wykonując te wszystkie czynności, które wykonujesz Ty, w realnym świecie. A więc: muszą mieć gdzie spad, co jeść, nie zapominając o potrzebach fizjologicznych, myciu, temperaturze otoczenia, pogodzie, klimacie. Przestrzeń może być im przyjazna, ale może też być wroga, niebezpieczna. Twoim zadaniem jest, by była wiarygodna. Poczucie niedosytu po lekturze niektórych książek bierze się właśnie z tego, że świat przed-stawiony miał jakieś luki, nie był kompletny, a bohaterowie nie pełni.

Czas przypomnieć elementarną zasadę tworzenia postaci i światów przedstawionych: konkret zamiast abstrakcji.
WIĘCEJ: Katarzyna Krzan - Zacznij pisać. Motywacyjny poradnik pisarza>>>

Zobacz jak wydać książkę


 

Skąd czerpać inspiracje do pisania

„Skąd bierze się moja pokora? A stąd, że zasiadam do stawiania znaczków na papierze w nadziei, że coś wyrażę, umiem na tym spędzać całe dnie, ale kiedy postawię kropkę, widzę, że nie wyraziłem nic.”

Czesław Miłosz

Wielu twórców przeżywa ten sam problem: skąd brać pomysły? Gdzie ich szukać? Bo przecież wszystko już było, wszystkie pomysły zostały wyczerpane, miłość opisana po wielokroć, zbrodnie omówione we wszelkiej postaci, wojna dawno się skończyła…

O czym więc pisać, skąd czerpać inspiracje?

Dlaczego nie z gotowych tekstów kultury? Baśni, podań, legend, opowieści zasłyszanych na ulicy.

Na przykładzie dobrze wszystkim znanej bajki o Czerwonym Kapturku można pokazać, jak powinna być zbudowana wzorcowa fabuła, zgodnie ze wszystkimi prawidłami rzemiosła pisarskiego.

Cała historia zaczyna się od sceny, w której samotna matka wysyła nieletnią córkę z koszyczkiem do chorej babci. Przy okazji ostrzega dziecko, żeby uważało, bo lesie czyha groźny wilk. Jest więc zawiązanie akcji, ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem, wyznaczenie bohaterce jasnego celu podróży.

Kim jest nasz protagonista – główny bohater?

Czerwony Kapturek to bezimienna, prawdopodobnie dwunastoletnia dziewczynka, którą samotna mama wysyła z prowiantem do chorej babci, równie samotnej. Taki feministyczny model niepełnej rodziny. Wiadomo, że mama jest wdową i że odwiedza ją Gajowy (był dzień wcześniej wieczorem z wieścią, że Babcia chora). Rankiem mamusia wysyła córeczkę w samotną podróż przez las... Czy mamy tu dobry motyw? Czemu Mama sama nie pójdzie? Zbyt jest zajęta?

WIĘCEJ: Katarzyna Krzan - Zacznij pisać. Motywacyjny poradnik pisarza>>>

Zobacz jak wydać książkę


 

Motywacja do pisania

„W życiu zdarzają się dwie tragedie. Kiedy nie dostajemy tego, czego pragniemy. I kiedy to dostajemy.”

Oscar Wilde

Przede wszystkim – zastanów się: dlaczego chcesz napisać książkę? Co chcesz osiągnąć w ten sposób? Sławę, pieniądze, rozgłos? A może po prostu samą satysfakcję? Pragniesz zostawic po sobie ślad, chcesz, by ludzie o Tobie pamiętali, by Twoje słowa przetrwały dłużej niż Twoje życie? To ważne, by wiedzieć, co Cię motywuje tak naprawdę do pisania.

Same pieniądze to słaba motywacja. Jeśli zamierzasz zostać pisarzem tylko po to, by na tym zarabiać, lepiej od razu sobie odpuścić. Czytelnicy wyczują, że to, co piszesz nie jest szczere, a jedynie obliczone na zysk. Niezależnie od tego, czy tworzysz poezję, prozę fabularną czy poradniki. To, co piszesz powinno wypływać z serca, być szczere, a Ty jako piszący musisz w to wierzyć. W przeciwnym wypadku będziesz oszukiwać siebie i innych.

Jak pisać, by napisać? To pytanie zadaje sobie z pewnością każdy, kto postanowił sięgnąć po pióro.

Jedno jest pewne: by napisać, trzeba pisać. Najlepiej regularnie, codziennie, narzucając sobie dyscyplinę. Rutyna po-może Ci się zorganizować, nadać pracy pewien rytm. Problem jednak w tym, że może pozbawić piszącego pasji. To prawda. Tego z pewnością się obawiasz, dlatego wolisz nie kusić losu i w ogóle nie zasiadasz do pisania, prawda? Po co zabijać pasję tworzenia codzienną rutynową harówką? Lepiej i bezpieczniej czekać na przyjście natchnienia… A co jeśli natchnienie nie nadejdzie nigdy? Albo pojawi się w momencie, gdy nie można z niego skorzystać? Przepadnie, obrazi się i już nie wróci. A Ty nabawisz się tylko niepotrzebnych frustracji i kompleksów: miałem/miałam zostać pisarzem, ale nie było czasu, warunków, możliwości, okazji… Bla, bla, bla. Kogo chcesz oszukać? Chyba tylko siebie, a to najbardziej perfidne z oszustw.

Co więc zrobić, by do tego nie dopuścić? Jak pisać każdego dnia, ale nie stracić ochoty do tworzenia i tak zwanej Weny (najbardziej kapryśna bogini na świecie)?

Najlepiej stosować tak zwany płodozmian. Gdy jesteśmy zmęczeni pisaniem wiekopomnej powieści, zajmijmy się pisaniem czegoś innego: na przykład bloga, opowiadania na zupełnie inny temat, artykułu, pracy naukowej, wiersza. Czegokolwiek. Byle nie przestawać pisać. Nawet jak ręka zaczyna omdlewać. Na to też jest sposób – zmień rękę. Stukaj w klawiaturę drugą… Pomyśl o tych, co nie mają rąk, a używają komputerów palcami stóp, patyczkami włożonymi w usta. Jak wiele masz szczęścia – możesz pisać jak chcesz i kiedy chcesz. Nie tłumacz się więcej, że nie skończyłeś/skończyłaś tekstu, bo „bolała cię rączka”.

Do pisania trzeba się przyzwyczaić. Więcej: należy się od niego uzależnić, wykształcając w sobie nawyk pisania. Regularnie. Codziennie. Najlepiej o stałych porach. Tak, to niełatwe. Jest przecież tyle spraw do załatwienia: szkoła, praca, dom, zakupy, znajomi, rozrywka, Internet, telewizja. Mnóstwo rzeczy, które odciąga od nadrzędnego celu, jakim jest pisanie. A przecież tak bardzo chcesz być pisarzem. Mówisz sobie: zacznę pisać na serio jak tylko skończę szkołę. Ale potem znajdujesz pracę, zakładasz rodzinę i tego czasu na pisa-nie robi się jeszcze mniej, niż było go w szkole. Popadasz w coraz większą frustrację. Mijają lata, a Ty nadal nie masz na koncie honorarium z wydawnictwa. Nadal Twoja książka nie stoi na półce w księgarni. Nadal nikt o Tobie nie słyszał. No tak, ale przecież na pisanie nie ma czasu. Bzdura.

Co ja właściwie piszę?

„Ja nie pojmuję natchnienia jako stanu łaski czy też boskiego podmuchu. Według mnie jest to pogodzenie się z tematem dzięki wytrwałemu dążeniu do opanowania go. *...+ autor stanowi siłę napędową tematu i odwrotnie. *...+ znikają wszelkie przeszkody, wszystkie konflikty zostają usunięte i człowiekowi przychodzą do głowy rzeczy, o których mu się wcześniej nie śniło. Wtedy nie ma w życiu lepszej rzeczy niż pisanie.”

Gabriel García Marquez

Co ja właściwie piszę? To, wbrew pozorom, częsty problem początkujących pisarzy – nie tylko nie wiedzą O CZYM, ale i CO piszą. Czy to powieść, czy tylko opowiadanie, a może nowela? Nie, raczej minipowieść… A może jeszcze coś inne-go? Nowy gatunek?

WIĘCEJ: Katarzyna Krzan - Zacznij pisać. Motywacyjny poradnik pisarza>>>

Zobacz jak wydać książkę


 

Zostać pisarzem

Zostać pisarzem. Co to znaczy?

"...takich, co mają chęci i talent, jest wielu, a mimo to większość z nich nigdy do niczego nie dochodzi. To tylko punkt wyjścia, by cokolwiek w życiu zrobić. Wrodzony talent jest jak siła dla sportowca. Można urodzić się z większymi lub mniejszymi zdolnościami. Ale nikt nie zostaje sportowcem tylko i wyłącznie dlatego, że urodził się wysoki, silny lub szybki. Tym, co czyni kogoś sportowcem lub artystą, jest praca, praktyka i technika. Wrodzona inteligencja jest tylko i wy-łącznie amunicją. Żeby ją skutecznie wykorzystać, musisz przekształcić swój umysł w precyzyjną broń."

Carlos Ruiz Zafón Zacznij pisać.

Napisanie powieści jest szalenie proste: wystarczy spełnić trzy podstawowe warunki: wziąć postać, umieścić ją w jakiejś sytuacji i sprawić, by coś jej się przydarzyło. I gotowe. Wydawcy szaleją, wydzierając sobie rękopis z rąk, producenci filmowi dzwonią z propozycjami przekształcenia dzieła w scenariusz, a literackie nagrody czekają w kolejce. Sukces gwarantowany.

Gdyby tak rzeczywiście było, każdy pisarz byłby milionerem i bohaterem kolorowych magazynów. Jednak pisanie powieści wymaga wielkiego wysiłku i ciężkiej pracy. Nie wy-starczy usiąść i pod wpływem natchnienia napisać czterysta stron powieści. W ciągu jednej nocy może powstać co najwyżej opowiadanie lub wiersz. A i tak będą wymagać pewnie licznych poprawek, korekt, zmian.

O tym, jak trudna jest droga do debiutu, a potem do sukcesu wiedzą doskonale wszyscy, którzy próbują pisać. W większości przypadków ich teksty trafiają po prostu do szuflad, albo do Internetu, gdzie giną w potopie innych słów. Trudno jest przekroczyć młodemu adeptowi sztuki pisarskiej granicę między „chcę pisać” a „napisałem”. Dochodzi do te-go problem ze znalezieniem wydawcy i uzyskaniem korzystnej umowy. Bardzo rzadko można liczyć na wymierne zyski z wydania własnej książki.

 

Na podstawie: Praktyczny kurs pisarstwa

Zobacz jak wydać książkę


 

Jak napisać esej

Esej

Jest to krótka rozprawa naukowa bądź literacka, łącząca w sobie elementy artystyczne, publicystyczne oraz naukowe.

Kilka słów o historii...

Głównymi twórcami nowożytnego eseju artystycznego są M. Montaigne oraz F. Bacon. Szczególny rozwój tego gatunku nastąpił głownie w Anglii w XVIII wieku. Ważną rolę w literaturze odgrywa od XIX wieku. Znani polscy eseiści to m. in. B. Miciński, T. Boy-Żeleński, J. Stempowski, S. Lem.

Etapy przygotowania

Krok 1

Przeanalizuj temat.

Poszukaj argumentów popierających założoną tezę, a także takich, które są jej przeciwne.

Przygotuj teksty źródłowe oraz cytaty.

Krok 2

Zastanów się, jaki jest główny motyw tematu i jakie stawia pytania.

Krok 3

Pisząc esej, przedstawiasz własną opinię na dany temat, korzystając z cytatów i cudzych poglądów.

Możesz odwoływać się do rożnych epok, kultury lub tradycji.

Krok 4

Sprawdź kompozycję.

Kompozycja

1. Wstęp

● wprowadza czytelnika w temat;

● informuje, jaki jest Twój punkt widzenia;

● może być rozpoczęty cytatem, pytaniem retorycznym lub

anegdotą.

2. Rozwinięcie

● obejmuje Twoje rozważania na dany temat;

● zawiera przywołania utworów oraz ich interpretację.

3. Zakończenie

● podsumowuje główną ideę eseju;

● podkreśla Twoje stanowisko wobec tematu lub wskazuje na

wielość jego interpretacji.

Wskazówki

Tekst musi być przejrzysty — nie odchodź od tematu.

Bądź oryginalny — przedstaw nowy punkt widzenia na dany temat, ale pamiętaj, że musi być Twój własny.

Nie używaj znanych cytatów.

Pisz w pierwszej osobie liczby pojedynczej: „Moim zdaniem...”,

„Uważam, że...”.

Posługuj się bogatym słownictwem, metaforami, aforyzmami.

Podawaj autorów wykorzystanych cytatów oraz źródła tekstów literackich.

Fragment: Sztuka pisania

Zobacz jak wydać książkę



 

Sztuka pisania- charaterystyka postaci

Charakterystyka

Jest to opis i interpretacja postaci (np. bohatera książki lub filmu), jej wyglądu zewnętrznego, charakteru oraz postawy moralnej i światopoglądu.

4.1. Kompozycja

1. Przedstawienie postaci

● imię i nazwisko;

● wiek;

● miejsce zamieszkania;

● zawód.

2. Wygląd zewnętrzny

● wzrost;

● budowa ciała;

● kształt twarzy;

● włosy;

● oczy;

● ...

3. Usposobienie

● miłe;

● niezwykłe;

● nerwowe;

● wrażliwe;

● ...

4. Cechy charakteru

● życzliwy;

● zarozumiały;

● pewny siebie;

● leniwy;

● odpowiedzialny;

● ...

5. Ocena postaci

● wzbudza sympatię;

● jest godny naśladowania;

● budzi mieszane uczucia;

● ...

4.2. Wskazówki

Pamiętaj, że każdy człowiek jest wyjątkowy i niepowtarzalny — nie kieruj się schematami.

Nie rozpisuj się na temat życiorysu danej postaci, tylko skup się na charakterze.

Charakterystyka nie może opierać się jedynie na wyliczaniu cech. Należy podawać także przykłady.

4.3. Przykład

Charakterystyka Konrada Wallenroda

Konrad Wallenrod to tytułowy bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza. Jako dziecko został porwany i wychowany przez Krzyżaków. Gdy powrócił do ojczyzny, ożenił się z Aldoną — córką Kiejstuta. Jednak ponownie udał się do Malborka, gdzie doprowadził do klęski Zakonu.

Konrad był jeszcze młody, chociaż jego włosy były siwe. Na jego twarzy widać było oznaki zmęczenia i cierpienia. Miał zimny uśmiech i przygaszone oczy, które dawniej były błękitne.

Jego wzrok był przenikliwy i chłodny, a twarz blada i surowa.

Konrad to bohater, który nie potrafił pogodzić miłości do ojczyzny z uczuciem do Aldony. Halban wzniecał w Konradzie uczucia patriotyczne i żądzę zemsty. Nienawiść do Krzyżaków sprawiła, że Konrad zrezygnował z praw rycerskich i podstępem

doprowadził do ich przegranej. Konrad był bezkompromisowy i uparty. Jego duma nie dopuszczała do niego myśli, że nie podoła zadaniu. Czuł się powołany do obrony Litwy. Posługiwał się zdradą, kłamstwem i podstępem. Jego działania kierowane były emocjami i przekonaniem o własnej sile. Mimo że nie akceptował swojego postępowania, uważał, że jest skuteczne. Wybor Konrada pozbawił go honoru i dumy.

Gdy sprzeciwił się zasadom moralnym, nie mógł powrócić do dawnego życia. Dręczony wyrzutami sumienia, popełnił samobójstwo.

Uważam, że Konrad postąpił słusznie. Mimo że był przepełniony

pychą, a jego sposób walki był nieuczciwy, stanął w obronie ojczyzny. Konrad jest prawdziwym bohaterem, ponieważ poświęcił całe swoje życie i miłość do Aldony w imię walki z Krzyżakami.

Fragment: Sztuka pisania

Zobacz jak wydać książkę